Waarom ik? Een periode vol pijn, verdriet en angst. Een angst waarvoor? Ja, voor eten. Volgens mijn gedachten en gevoel had ik dat niet nodig. Maar waar was ik daadwerkelijk mee bezig. Mijzelf leiden naar de dood? Is dat wat ik wil? Nee. Ik wil lachen, genieten van het leven en ja, ook weer normaal kunnen eten. Wat ik heb meegemaakt, wens ik niemand anders toe. Een strijd met mijzelf ' en het eten, een strijd vol pijn, verdriet en geen een enkele emotie. Het enige wat ik voelde waren mijn botten, koude handen en voeten. En niemand die mij meer groette. Was ik er nog wel? Zag iemand mij? Mijn botten die zag ik niet, nee joh. Zie je dat vetlaagje niet? Nee, andere mensen vonden mij een magere spriet. En ik, ik zag dat niet. Mijn gezin en familie maakten zich vreselijke zorgen. Zorgen over mij of ik het nog wel zou redden. Ben ik er morgen nog? En hoelang gaat dit door? Dit is wat mijn ouders aan mij vragen. Wilde ik dit? Ja en nee. Ik voelde mij groot en machtig, yes weer een beetje lichter. Maar anderzijds wilde ik herstel, een toekomst maar vooral een gezonde ikke. Die eetstoornis van mij mag wel stikken. Mijn herstel kostte veel energie en tranen, maar op het einde een lach op mijn gezicht. Een lach voor een overwinning. Een overwinning die ik eerst doodeng vond. Maar ik ging ervoor en ging er niet aan onder door. Wat ben ik blij met alle hulp en steun. Zonder dat was ik er niet gekomen. Dankbaar voor alles. En nu, het heden. Ik leef weer en zie de toekomst met een glimlach toe. Anika
