Je worsteling met eten heeft een zeer positieve intentie en wordt aangestuurd vanuit je neurologie en fysiologie. Het is niet jouw schuld! Je doet niets fout en je bent geen slappeling. Integendeel juist. Het heeft je leven gered.
Welke vragen stel jij jezelf?
Hoe zou het voelen dat je kind een etiket opgeplakt krijgt dat wordt gerekend tot een groep psychiatrische aandoeningen die niet te genezen zijn volgens de DSM V en je dan hoort dat er nog steeds geen zekerheid is dat de stoornis daadwerkelijk bestaat?