Anders kijken naar een kind, het lijkt zo eenvoudig. Sil is creatief en artistiek, hij barst van het talent. Logisch toch dat hij weinig gestructureerd is en zijn hoofd er niet bij kan houden? Maar is dit wel zo eenvoudig als je te maken hebt met een kind waar jij veel zorgen om hebt, dat jou soms het bloed onder je nagels vandaan haalt, dat zich voor de zoveelste keer onhandelbaar opstelt? Lukt het je dan om je focus te verleggen van het moeilijke gedrag naar de eigenheid en talenten eronder?

Mij heel vaak niet, en ik moet gelijk denken aan een situatie van een paar dagen geleden met mijn (stief)dochter. Ze was heel erg druk en stuiterde door het huis. Ze was bijna jarig en ze kon er niet over ophouden; over de kadootjes, over de taart, over hoeveel nachtjes nog en dit bleef zich maar herhalen. Ze ergerde mij, ik had behoefte aan rust en ik had het idee gegijzeld te zijn in haar enthousiasme en constante gepraat. Dit is een situatie waar ik regelmatig mee te maken heb. Ze is namelijk heel vaak druk en hyper.

En wat is het verleidelijk om haar dan de schuld te geven. Zij is immers zo druk en onafgestemd en ik ben daar het slachtoffer van. Toch?

En dit is nou precies waar het filmpje van Sil voor mij over gaat. Is ze echt zo druk? Of zie ik iets over het hoofd? Wat gebeurt er als ik de moed heb anders te kijken? Anders naar mijn (stief)dochter, maar vooral anders naar mezelf. Wat raakt mij eigenlijk zo in deze zich herhalende situatie? Wat maakt dat ik er zoveel last van heb? Heb ik eigenlijk wel ruimte om te zien wie ze echt is? Waar blinkt zij in uit? Ik heb haar immers al zo vaak gelabeld met druk en hyper.

Ze raakt mij door haar spontane kind zijn. Haar enthousiasme en levendigheid en altijd direct alles vertellen wat ze meemaakt, wat ze voelt en denkt. Ze is bijna jarig en kan de spanning amper in bedwang houden en dit wil ze uiten, sterker nog dat doet ze dus ook. Vol energie! En dáár raakt ze mij, recht in mijn eigen pijn van vroeger. In mijn eigen kind zijn, het kleine meisje van vroeger dat altijd zo bezig was met anderen, met leuk gevonden worden, met aanpassen en bovenal altijd lief zijn. Continu bezig met alles goed doen en daarin was ik heel serieus. Altijd bang voor afwijzing, er niet meer bij te horen.

Ze is het kind dat ik ook ben maar niet kon zijn. Ze heeft geen grote zorgen, ze maakt zich druk om kinderdingen. Ze deelt voluit wat haar bezighoudt en laat zich niet afremmen. Ze is vrolijk en vol enthousiasme. Ze is een licht energiek meisje en toont dit voluit. En precies dat raakt mij, ik voel mijn eigen gemis in gewoon kind mogen zijn, je slechts druk makend om de kleine maar oh zo belangrijke dingen in een kinderleven. Ik was zo jong al zo groot, te groot voor mijn leeftijd. En ze raakt mij door de spiegel die ze mij aanreikt, in hoe ik nu nog steeds ben, nog steeds zo ontzettend serieus.

Hoeveel ruimte geef ik het kind in mij? Hoeveel ruimte geef ik mijzelf om gewoon te spelen en plezier te maken? Is het leven werkelijk zo zwaar en serieus? Is het niet de hoogste tijd een begin te maken met me heel druk maken om juist de kleine dingen die we zo snel ondergeschikt maken als we ouder worden? En mijn (stief)dochter, is zij werkelijk te druk? Of is het precies haar talent dat mij een kompas biedt? Mijn ergernis wijst me nu de weg naar een spelende en lichte manier van leven.

Wil jij ook weten hoe anders kijken jou kan helpen bij je dagelijkse ergernissen en moeilijkheden die je ervaart?

Ben je ook benieuwd hoe je jouw kind kunt helpen door je focus te verleggen van je kind naar jezelf? Vraag jij je ook af of je misschien iets over het hoofd ziet? Dan is de workshop “Leer anders kijken naar je kind dat ‘anders’ is” wellicht iets voor jou.